وبلاگ شخصی ساشیا - تیکه های کاغذ

زندگی عجیب غریبه،

بعد از مدتها دوباره اومدم اینجا... ولی نه اینکه بمونم...

مثل یه خونه قدیمی می مونه که دوباره دلت تنگش بشه،

تنگ در و دیوار و آجر به آجرش.

نمیدونم چی بگم...

دیگه نمی نویسم. از وقتی درگیر موبایل شدم و از کاغذ و مداد فاصله گرفتم انگار پریدم به یه دنیای دیگه.

توی این سالها چیزهای زیادی توی وجودم تغییر کرد، با اتفاقات این سالها، روزهایی که بر همه ما گذشت...

نزدیک یلداست...

آخرین پست وبلاگ مربوط به آذر 92 بود.

با آذر 1400 تجدید دیدار شد.

بی هيچ نيتی

همه می دانند

نيت ام هميشه تويی...

«۹ آذر ۹۲»

- ساشیا

تو را می خواهم.

وقتی هزار بار بگويی نه

بيشتر دوستت ميدارم.

وقتی هزار بار رو برگردانی

عاشقانه تر می خوانمت...

جايی درون قلبم خالی است.

جايی به اندازه تمام قلبم.

خانه ات بوی خون ميدهد.

زندانی ات نكردم،

عاشقانه هايم را در خانه ات مخفی كردم.

اما تو نديدی شان.

نخواندی شان.

سكوت كردم.

عشق را سكوت كردم.

و مرگ تدريجی من آغاز شد.

خانه ات خاليست.

تو را می خواهد.

بيا و بار دگر غبار لحظه های تنهايی اش را بتكان.

«۹ آذر ۹۲»

- ساشیا

پاييز كه به نيمه برسد

من خواهم مرد.

از روحم

دختری متولد خواهد شد

كه يلدا را

زندگی می كند

می بالد

عشق می ورزد

صبوری می كند

انتظار می كشد

...

«۵ آبان ۹۲»

- ساشیا

بوی آخرين نگاهت را

...

«۶ تیر ۹۲»

- ساشیا

از تو چه پنهان،

هنوز از استشمام عطر هميشگی ات

به دنبال تو می گردم.

انسانهای زيادی را يافته ام.

صورت ها و سيرت های گوناگون.

ولی...

هيچكدام از آن تو نبود.

من به دنبال عطرت

پير شده ام.

يا خود بازگرد

يا عطرت را از ذهنم پاک كن.

«۲۵ فروردین ۹۲»

- ساشیا

خواب بهار را...

و شكستگي اين همه استخوان را

ناديده مي گيرد؟

«۲۱ فروردین ۹۲»

- ساشیا

سالهای زيادی كه جوانی ام را

ربود.

حال

من با اين همه كهنسالی

چه كنم؟

«۲۳ اسفند ۹۱»

- ساشیا

معجزه ای دور از دسترس.

دلتنگ معجزه هايی ميشوی،

كه آنها را روزمره می دانستی...

«۱۳ بهمن ۹۱»

- ساشیا

اما افسوس...

نا بهنگام است

اين باران!

«۲ بهمن ۹۱»

- ساشیا

فقط كاش

كسی

او را می فهميد.

كسی مثل عشق،

نوازشی كوتاه و آرام

و يا حتی نگاهی

كه تمام دردها را

می بلعيد...

.
.
.

كسی بود

كسی كه لبخند را به قلبم هديه كرد.

كسيكه عشق را

با همه سنگينی اش

با همه دردش

بر شانه های زنانه ام

جای داد.

بی رحم نبود

نمی دانست من طاقت اين سنگينی را ندارم.

و روزی

بر زانوانم خواهم افتاد.

كاش آن روز باشد

و نگذارد فرو افتم.

كاش همه راه كنارم می بود.

يا حتی نگاهم می كرد.

من آيه های نگاهش را از حفظم.

من لبخند نگاهش را عاشقم.

من...

ديگر هرگز من نيستم. :'(((((

«۲ بهمن ۹۱»

- ساشیا